Foto’s zonder bijschrift van dierenarts Henk Linnewiel. Het zwijgende land. Linnewiel was het 25 jaar lang, tot hij zijn praktijk in 1988 verkocht. Toen kwam een eind aan op de meest onmogelijke tijden visites rijden, aan hard werken, aan een mooie job.
Hij gaf een groot feest en daarna was hij vaak weken achtereen weg. Fietsen in Frankrijk, mensen kijken in Amsterdam. Hij kreeg tijd om te leven. Maar werkelijk ‘Schluss’ gemaakt had hij nog niet met zijn veterinaire loopbaan. Dat begreep ik maanden later pas. Donkerbruin gebrand kwam hij op een avond langs. Hij vertelde me een intrigerend verhaal over zijn vroegere werk en fotografie. Dat verhaal sprak de journalist in me aan. Want het ging over Oost-Groningen. lk heb me daar zo’n acht jaar later dan hij gesetteld. En net zoals Henk heb ik het leren waarderen, dat ik ‘in de keuken gevraagd werd’.
Henks verhaal ging meer over fotograferen dan over zijn werk als dierenarts. Dat hij fotografeerde wist ik. In 1976 trok hij met een wederzijdse vriend naar New York op een fotosafari. In mijn galerie maakte ik daarna een tentoonstelling van de foto’s van die vriend: de verbijsterde visie van een plattelandsjongen op een grootsteedse jungle.
Henks foto’s kreeg ik nooit te zien. We spraken wel veel over fotografie en over kunst. Voor lijn lol bezocht hij exposities die ik professioneel ‘coverde’ voor mijn krant. In zekere zin was hij voor mij ook een dankbare bron. Hij had het nog allemaal meegemaakt. ‘Boer’ Waalkens die met kunst begon. De enorme toeloop van kunstenaars uit de Randstad, die op goedkope woon- en werkruimte afkwamen. Dromers met ‘schwârmerische’ ideeën over kunst en socialisme, want het land van Fré Meis was toch echt rood? De vrolijke, anarchistische chaos van het Instituut voor Creatief Werk van Karl Pelgrom. Henk was met een aantal van die kunstenaars bevriend. Karl zou zijn vriend blijven. Ook toen die, veel te vroeg voor Groningen, van de academie Minerva vertrok en zijn heil weer in Amsterdam zocht. Dat wist ik, maar tot die bewuste avond heb ik nooit geweten dat Henk in al die jaren van werken tussen de gasboringen bij Slochteren tot de grens bij Schanske, steeds zijn fototoestel bij zich had. In de kofferbak tussen de medicijnen en de instrumenten.
Geen boeken gevonden